Διωγμοί και εξορίες

.

Διωγμοί και εξορίες

.

Την αυτήν τακτικήν ηκολούθησεν ο αείμνηστος Χρυσόστομος μέχρι του έτους 1951, ότε ενεργείαις και εισηγήσεσι του Αρχιεπισκόπου Αθηνών Σπυρίδωνος Βλάχου, εξεδόθη υπό της τότε Κυβερνήσεως Βενιζέλου - Παπανδρέου η αντισυνταγματικωτάτη υπ' αριθ. 45/51 Πράξις του Υπουργικού Συμβουλίου, βάσει της οποίας εκινήθη άγριος διωγμός κατά των Παλαιοημερολογιτών κληρικών και λαϊκών, κλεισθέντων και σφραγισθέντων πάντων των Ναών αυτών.

Καίτοι η μνημονευθείσα υπ' αριθ. 45 υπουργική αυτή Πράξις δια δύο αποφάσεων του Συμβουλίου της Επικρατείας (υπ' αριθ. 1055/51 και 500/52), εχαρακτηρίσθη ως «στερουμένη εκτελεστικού χαρακτήρος» εν τούτοις συνελήφθησαν, εκακοποιήθησαν, απεσχηματίσθησαν και ποικιλοτρόπως διεπομπεύθησαν πλείστοι Ιερείς Παλαιοημερολογίται Μοναχοί και Μοναχαί, και εγένοντο εις βάρος των πιστών χριστιανών όσα δεν αναγράφει η Ιστορία της Εκκλησίας ως γενόμενα υπό των ειδωλολατρών, των εικονομάχων και των ιεροξεταστών του μεσαιώνος και τα οποία αποτελούσι μελανήν κηλίδα εις την ιστορίαν του 20ου αιώνος του επαγγελλομένου - κατ' επίφασιν και μόνον - την ελευθερίαν της συνειδήσεως.

Βασει της ανωτέρω υπουργικής Πράξεως, και κατόπιν επιμόνου αξιώσεως του προκαθημένου της Εκκλησίας της Ελλάδος, τον Μαρτιον του 1951 συνελήφθη και ο αείμνηστος Χρυσόστομος μεταφερθείς - δίκην ληστού - συνοδεία εκ της οικίας του και περιορισθείς εις το Ορφανοτροφείον Βουλιαγμένης, ένθα υπό φρούρησιν παρέμεινεν επί διάστημα εκβιαζόμενος ίνα παραδεχθή τας απόψεις και το μνημόσυνον του ονόματος του Αρχιεπισκόπου Αθηνών, επί του οποίου σημείου οι εχθροί του συνήντησαν την γρανιτώδη αντίστασιν του αειμνήστου, προτιμήσαντος εξορίαν ισοδυναμούσαν με εις θάνατον καταδίκην αυτού και όχι παρέκκλισιν εκ της ορθοδόξου πορείας του και της γραμμής του ιερού αγώνος των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών.

Επροτάθη εις τον αείμνηστον ίνα αποδεχθή τας προτάσεις και συμμορφωθή προς τας απαιτήσεις του Αρχιεπισκόπου Σπυρίδωνος, με την υπόσχεσιν ότι θα δοθώσιν εις αυτόν αι από του 1935 καθυστερούμεναι Αρχιερατικαί του συντάξεις μετά των τόκων και επιτοκίων και... παχυλών δώρων· προς τούτο αφέθη προς στιγμήν -καθ' υστεροβουλίαν βέβαια- ελεύθερος ίνα συνεννοηθή μετά των συνεργατών και των οικείων του.

Επεχείρησαν όμως αδύνατα «γράφοντες εις ύδωρ, και τοξεύοντες εις ουρανόν» κατά την παροιμίαν, εφ' ω και απεφάσισαν την εξορίαν αυτού εις την εν τη νήσω Μυτιλήνη και παρά την Αντισσαν Ιεράν Μονήν του Υψηλού την επ' ονόματι του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου και Ευαγγελιστού τιμωμένην.

Υπό αυστηράν συνοδείαν χωροφυλάκων μετήχθη εις Μυτιλήνην ο ογδοηκοντούτης πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομος, ο τοσαύτας καθ' όλον τον βίον αυτού προσενεγκών υπηρεσίας εις την Εκκλησίαν και το Εθνος, δια τας οποίας υπό μεν της πρώτης ημείφθη δια της εκφράσεως ευαρεσκείας και ευφήμου μνείας, υπό δε του δευτέρου ημείφθη δια της απονομής παρασήμου· υπ' αμφοτέρων όμως επ' εσχάτων και περί τας δυσμάς του βίου του ημείφθη δια της εξορίας, μόνον και μόνον δια την εμμονήν του εις την ιεράν παράδοσιν του Πατρίου Εκκλησιαστικού Ημερολογίου. Δεν έπαυσεν όμως λέγων και επαναλαμβάνων τούς λόγους του Αποστόλου Πετρου νουθετούντος τούς κακοπαθούντας Χριστιανούς και λέγοντος· “Αδελφοί μη τις υμών πασχέτω ως φονεύς, η κλέπτης η κακοποιός η ως αλλοτριοεπίσκοπος· ει δε ως χριστιανός πάσχη, μη αισχυνέσθω, δοξαζέτω δε τον Θεόν εν τω μέρει τούτω· ότι καιρός του άρξασθαι το κρίμα εκ του οίκου του Θεού· ει δε πρώτον αφ' ημων, τι το τέλος των απειθούντων τω του Θεού Ευαγγελίω;» (Α΄ Πετρ. Δ΄ 15-17). Εις την Μονήν του Υψηλού έφθασεν ο αοίδιμος την 11 Μαρτίου ευθύς δε ενεκλείσθη εις εν των σκοτεινοτέρων κελλίων αυτής, προ της εισόδου του οποίου ετοποθετήθησαν δύο χωροφύλακες προς φρούρησιν εκ... φόβου αποδράσεως!!! Και εις την σκοτεινήν εκείνην φυλακήν θα εύρισκεν ασφαλώς τον θάνατον, εάν δεν επαρουσιάζετο η καλοκάγαθος βοήθεια του εν πάσιν αρίστου Καθηγουμένου της ιεράς εκείνης Μονής Πανοσιολογιωτάτου Αρχιμανδρίτου Σεραφείμ, εκτιμήσαντος από της πρώτης ημέρας την αξίαν του αειμνήστου και συνδεθέντος μετ' αυτού δια δεσμών αρρήκτου φιλίας.

Θα ήτο παράλειψις σπουδαία εάν δεν εμνημονεύετο ευφήμως ενταύθα το όνομα του Πανοσιολογιωτάτου τούτου Καθηγουμένου του οποίου η μεγάλη καλωσύνη εξηπλούτο όχι μόνον επί του αειμνήστου, αλλά και επί όλων των πολυπληθών επισκεπτών αυτού.

Διότι εξ Αθηνών, εκ Πειραιώς και εξ όλων των μερών της Ελλάδος και του εξωτερικού έσπευδον καθ' ομάδας και μεμονωμένως επίσημοι και ανεπίσημοι ίνα επισκεφθώσι τον Μεγαν έγκλειστον (η μάλλον τον Δεσμώτην Προμηθέα ως τις προσφυώς ωνόμασεν αυτόν) άλλοι μεν ίνα απολαύσωσι των ευχών και ευλογιών του, και άλλοι ίνα εκφράσωσι τον θαυμασμόν των· διότι εν τω αιώνι τούτω της ύλης, ευρίσκονται και άνθρωποι προτιμώντες τον θάνατον υπέρ μιας ιεράς ιδέας.

Η Ιερά Μονή του Υψηλού απέχουσα της πόλεως Μυτιλήνης περί τα 45 χιλιόμετρα, κείται επί βραχώδους υψηλού λόφου ένθα, ένεκα των προσβαλλόντων αυτόν πανταχόθεν ισχυρών ανέμων και του αείποτε επικρατούντος δριμυτάτου ψύχους όχι δένδρα αλλ' ουδέ χόρτα φύονται· στερείται δε αύτη και πηγαίου ύδατος, εξυπηρετουμένων των οικητόρων αυτής εις πάσας τας χρείας δια των υδάτων της βροχής συγκεντρουμένων επί ειδικών δεξαμενών.

Εις ταύτην την από πάσης απόψεως απαράκλητον Ιεράν Μονήν εξωρίσθη ο αείμνηστος Ποιμενάρχης των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών, έχων ως μόνην παρηγορίαν την καθημερινήν συναναστροφήν του μορφωμένου και ευγενεστάτου τούς τρόπους Πανοσιολογιωτάτου Καθηγουμένου Αρχιμανδρίτου Σεραφείμ και των εκ διαφόρων μερών επισκεπτομένων Αυτόν.

Ο Οικουμενικός Πατριάρχης Αθηναγόρας χρηματίσας Αρχιδιάκονος του αειμνήστου εν τη Μητροπόλει Πελαγονίας -ως προελέχθη- απέστειλεν επιστολήν παραγγείλας και προφορικώς δια του επιδότου αυτής προς τον «Γεροντα» του, ως ενησμενίζετο να αποκαλή τον αοίδιμον, προσκαλών αυτόν εις την Κωνσταντινούπολιν, και υποσχόμενος ίνα τω προσφέρη μίαν εκ των καλλιτέρων Μητροπόλεων, και πάσαν άλλην ανάπαυσιν. Αλλ' ο αείμνηστος απήντησε προς τον Πατριάρχην, ότι· η μόνη ανάπαυσις και υπηρεσία η οποία θα ευχαριστήση αυτόν και το πλήθος των Ορθοδόξων Χριστιανών αλλά και Αυτόν τον Θεόν μετά των Αγγέλων Αυτού, είναι· Να φροντίση την ένωσιν των Ορθοδόξων Χριστιανών δια της επαναφοράς εν τη Εκκλησία του Πατρίου Εορτολογίου.